د نورستاني ، پشه یي او گواري فرهنگیانو غونډه جوړه شوه

خپلو ژبو، فرهنگ او خلکو ته د خدمت په موخه د نورستانی، پشه یی او گواری فرهنګیانو لومړنی غونډه په کابل کې جوړه شوه. په دی غونډه کی چی د نورستانی، پشه یی او گواری قومونو د گڼو لیکوالانو، عالمانو او فرهنگیانو په گډون د شنبی د لړم (عقرب) اوولسمی ورځی له غرمی وروسته د وطندارانو د نشراتی اداری په سالون کی جوړه شوی وه، لومړی د مولوی عبدالولی عظیمی له خوا د قرآن عظیم الشان څو مبارک آیاتونه ولوستل شول او بیا د هیواد پیاوړي لیکوال، څیړونکی او د وطنداران د نشراتی اداری آمر او مسوول مدیر سمیع الله تازه د غونډی برخه والو ته د وینا په ترڅ کی وویل: زموږ د اداری اساسی هدف دا دی چی د اساسی قانون په رڼا کې د هیواد د درېیمو رسمی ژبو فرهنګ او ادبیاتو د ودی او پراختیا او معرفی په برخه کی اړین کارونه تر سره شی، د همدی موخی لپاره د اطلاعاتو او فرهنګ وزارت په اډانه کی د وطندارانو پنځه جریدی رامنځته او د هیواد په ازبیکی، بلوچی، پشه یی ، ترکمنی او نورستانی ژبو خپرونی لري، خو زموږ امکانات او کار د دریمو رسمی ژبو د ډیر والی په تناسب ډیر محدود دي، هیله من یو چی دولت وکولی شی په راتلونکی کې دغه نشراتو ته براختیا ورکړي او د ټولو درېیمو رسمی ژبو ویونکو ته نشرات ولرو. 
ښاغلی تازه د غونډی برخه والو څخه وغوښتل چی له دغو نشراتو او د هغه د لا بډاینی په برخه کی خپله مشوره او همکاری زیاته کړی. 
ده د الینا د فرهنگی ټولنې د رامنځته کولو په اړه د ښاغلی څېړندوی فریدالله نوری نوښت او هڅی وستایلی او د نورستانی، پشه یی او گواری ژبو د فرهنگیانو ټولنې جوړول یې یو ښه گام وباله. 
وروسته لیکوال او څیړونکی محمدزمان کلمانی خبری وکړی او وویل: دا چی د لومړي ځل لپاره د پشه یی، نورستانی او گواری ژبو لیکوالان، پوهان او فرهنگیان سره راغونډ شوی او د خپلو ژبو، فرهنگ او ادبیاتو د پراختیا او نورو ته د پیژندنی لپاره د اغېزمنو لارو چارو د غوره کولو لپاره سلا مشوری کوی دا یو ډیر ښه گام دی. دغه ژبی د دغی خاوری دیر پخوانی او اصلی ژبې او د لرغونی آریایانو د فرهنگ د هندارو په څیر دی چی باید ډیر کارونه ورته وشي او کولی شو د پوره یووالی او پرله پسی هلو ځلو له لاری د خپلو خلکو دغه هیلی ترسره کړو. 
په دی غونډه کی فریدالله نوری، د الینا په نامه د یوې فرهنگی ټولنې د رامنځته کولو غوښته وکړه او د غونډی له برخه والو څخه یی وغوښتل چی په دې اړه خپل نظرونه څرگند کړی. 
ورسته ښاغلو محمد نواز حقیقت، د سرمولف معاون سلیمان سون آرا، الحاج محمد حسن حسام، شفیق الله معصوم خیل، عبدالرحمن، څېړنواله عاطفه نورستانۍ او نورو په وار سره د خپلو خبرو په ترڅ کی د دغو درې واړه قومونو د گډ درې نیم زره کلن لرغونی نوم الینا په نامه د یوی فرهنگی ټولنې د رامنځته کولو په هکله پرېکړه وکړه او د هغه د لاپیاوړتیا او اغېزمنتوب په اړه یی خپل نظرونه څرگند کړل. 
د غونډی په پای کې د ښاغلی محمد زمان کلماني په مشرۍ او د ښاغلو سمیع الله تازه، محمد حسن حسام، څیړندوی عبدالمالک لاموال، سلیمان سون آرا، شفیق الله معصوم خیل، عاطفه نورستانۍ، محمد نواز حقیقت، شمس الحق عطازاده، فریدالله نوری، فضل الرحیم مظلومیار او فضل کریم کریمی په گډون یو دولس کسیزه کمیسیون وټاکل شو، ترڅو ددغې فرهنگی ټولنې د چارو د پرمخ بېولو، پراختیا او د هغه د قانونی پړاوونو د بشپړولو لپاره لاس په کار شی.

ګران هېوادوال دې ولولي (خدمتګار ورځپاڼه)

دا مطلب د خدمتګار ورځپاڼه او سایت کی نشر شوی د نشر نیټه يكشنبه ٢٢ سلواغه ١٣٩١

د خدمتګار ورځپاڼې درنو چلوونکو ته خپل د مینې او محبت څخه ډک سلامونه وړاندې کوم او پس له سلامه هیله ده زما دغه لیک خپورکړۍ.

د دې لپاره چې کله کله دغه ورځپاڼه لولم، نو د دې د ۸۰۳ مې ګڼې هغه لیک چې د ((ښاغلی ولسمشر د خدای لپاره یې ولوله)) تر سرلیک لاند‌ې وو ولوست، چې په رښتیا هم په لوستلو يې خوښ شوم، ځکه یو لړ حقایق په کې راغلي وو چی تر اوسه زه ورته دومره ځیر شوی نه وم. په تېره دا چی پښتانه زموږ د هېواد تر نورو ستر، ځواکمن او اغېز لرونکی قوم دی، د ټولو افغانانو د ویاړ وړ او نومیالي شخصیتونه یې ټولنې ته وړاندې کړې دي او خلک درناوی ورته لري. خو کوم شی چې ماته ډېر په زړه پوری و هغه د ښاغلي سیدهاشم فولاد د قوم مساله وه، چې په دغه لیکنه کې ښاغلي آزمون، هغه پشه يی معرفي کړی دی. که څه هم د قوم خبره دومره مهمه نه ده، خو سره له دې هم په رښتیا دغه ښاغلی هغې سیمې پورې اړه لري چې زیاتره يې پشه يی ژبي او پشه یان دي او دی هم په پشه یی پوهېږي. خو حقیقت دا دی چې دی د قوم له پلوه څنګه چې له نامه څخه يې هم ښکاري سادات افغان او د سید جمالدین افغان له ټبر څخه دی چې هغه هم د همدې اوسني کوزکونړ یعنې د ښېوې ولسوالۍ د ګوریک د سیمې د صفدر ګټ نومي کلي څخه و. کاشکې دغه ښاغلی لیکوال دا هم ویلي وای چی افغان سیدجمال الدین هم د پشه یی قوم څخه دی. حال دا چې ځینې ورونو په ځینو لیکنو کې ان دهغه د افغان د نامه په ځای پښتون لیکلی دی او د مرکزي احصائیې په اسنادو کې د دې یادې ولسوالۍ ټول اوسېدونکي پښتانه ښودل شوي دي. کاشکی هر کله او هر چا داسی رښتیا  رښتیا خبرې کولای او د ملحو‌‌ظاتو پر بنا چلند نه کېدای، ځکه که د نفوس د زیاتوالي خبره شي، هغه وخت ټول پښتانه یا تاجک جوړوي او که د کوم امتیاز او د مقام خبره راشی بیا نو خپل هم د پردیو په ډله کې شمېري. کوم وخت چې فولاد صاحب تېره دوره په ولسي جرګه کې د کوز کونړ او د دره نور د خلکو په رایو وکیل و او هغه مهال په یوه خپور شوي لست کې پښتون معرفی شوی و، دې ورور ونه ویل چې دی پشه یی دی او اوس چې د کمشنرۍ مقام ته رسیدلی دی، د ده په پشه یی توب ټینګار کيږي. د دې مطلب لیکونکی ورور دې په دې هم باید پوه وي چې ان د قومونو او قبایلو په وزارت کې له یوه تن پرته چې هغه هم یوه پشه یي نشریه چلوي، بل پشه يی ژبی مامور هم وجود نه لري، دا لا څه چې د ټول دولت او حکومت په کچه له پشه یانو څخه دې کوم وزیر، د وزیر مرستیال او یا د کوم بل لوړ مقام خاوند وي. دا چې ښاغلی فولاد صاحب د کوم وړتیا خدمت او یا رښتینولي له مخې دې مقام ته رسیدلی دی، زه پرې نه پوهیږم. ښاغلی حامد کرزی صاحب، خو د ټولو افغانانو مشر دی او یوازې زموږ پښتنو وروڼو ته اړه نه لري او بیا که د کوم تصادف له مخې کوم پشه یی ژبی چې پښتو يې هم ورته د مورنۍ ژبې په څېر ده کوم مقام ته چې له پېړیو پیړیو  څخه له هرڅه نه محروم ساتل شوي ورسیږي دا خو کومه د بې عدالتۍ او بده خبره نه ده.

((میم زور ما ټوله زما)) خبره دې باید نه وي. که چېرې د انتخاباتو د خپلواک کمیسیون په کمیشنرانو کې کوم پښتون ورور شتون ونه لري، په دوی کې له پښتنو څخه زیات، پښتنو او نورو افغانانو ته زړه سواند او خدمت کوونکي کسان په کې شته او له بله پلوه تر دې لا ډیرو لوړو مقامونو کې دغه قوم ته اړوند ډیر کسان دندې ترسره کوي، چې هیله ده دغه ورور محدود فکر ونه کړي او هغه کسان چې له خپل قوم او قبیلې په څېر نورو ټولو افغانانو ته د خدمت هوډ او تکل لري نهیلې نه کړي او ټول د هېواد د اوسني جمهور رييس حامد کرزي په څېر د افغانانو په غم کې اوسي نه د یو قوم، قبیلی او یا د سیمی او ډلې په غم کې. ځکه افغانستان د ټولو افغانانو، که هغه پښتانه دي او که تاجک او یا نور، ټول د دې خاورې بچیان او د یو ملت وګړي دي او ټول په پښتو او دري ژبو پوهیږي او ګړېږی. قومي مسایلو ته باید دومره لمن ونه وهل شي، پاتې شوې ژبې چې هغه هم د قانون له مخی ټولو ته پاملرنه کېږي په تېره د هغو اقلیتونو ژبو او ادبیاتو ته چې تل محروم ساتل شوي وو. د هیواد د ټولو ژبو ویونکي ایله اوس د دې احساس کوي چې د دې خاورې بچیان او د پوره حقونو خاوندان دي په دې باندې ټول باید وویاړو او د ټولو د لا یووالي په اړه کار او هڅه وکړو نه دا چې په قومونو او سمتونو یې وویشو.

۸۶۲ گڼه خدمتگار/ لیکوال: دني هېوادوال دا هم لینک:

http://khedmatgar.com/cat3/11524-ګران-هېوادوال-دې-ولولي؛لیکوال-دني-هېوادوال

پشه يي دختيزې سيمې لرغونى قوم اوژبه (محمد زمان کلمانی)

ننګرهار دتاريخ په اوږدوكې دسيمنار په مناسبت دمحمدزمان کلمانی  لیکنه: زموږوياړلى هېواد لرغونى آريانا، دمنځنيو پيړيو خراسان اواوسني افغانستان په خپله غېږه كي ډيرو توكمونو، قومونو او ژبو ته ځاي وركړي، روزلي او په دي وروستيوپېړيوكي ټولوته يې دافغان دنوم وياړ ورپه برخه كړى دى، داپه دې معنا چې افغانستان دټولو افغانانو ګډ كوردى، دلته پښتون،تاجك، هزاره، ازبك، پشه يي، تركمن، بلوچ، نورستاني، پاميري، ايماق، ګوجر، عرب، براهوي، قزلباش، ګواري، پراچي، هندكيان، مغول او نورقومونه اوهم دپښتو، دري، ازبكي، پشه يي، تركمني، بلوچي، نورستاني، براهوي، هندي، ګوجري، ګوارباتي اوداسي نورې ژبې شتون لري. دغه ټول افغاني قومونه له لرغونو زمانو اودپيړيو، پيړيو څخه را په دې خوا په خپلوكې دوروڼوپه څېر سره اوسېدلي، په خوښيو او غمونو كې يې ګډ دريځ لرلى او دافغاني فرهنګ په بډاينه كې يې ستررول لوبولى دى.

له دغو يادوافغاني قومونو او ژبو څخه يو هم پشه يي قوم او ژبه ده چې دهېواد په ختيزه برخه كې په تېره دهندوكش دغرونو په جنوبي لمنو، دكابل سيند په شمالي برخو،دپيچ اودكونړ دسيندونوديوځاي كېدو له سيمي څخه نيولى ترګلبهاره پورې دكونړ، ننګرهار، لغمان، نورستان اوكاپيساپه ولايتونو اوهم دهيواد په ځينو نورو كليو، درو اوښارونوكې دخپلو پښتنو، تاجكو،نورستاني اونورو  وروڼوقومونو  ترڅنګ او آن په ګډه سره اوسېږي.

داچې ننګرهار يومهم ولايت دى او دتاريخ په اوږدوكې زياتره زموږ دهېواد دختيزې سيمي يا دمشرقي، دپخواني لمغاناتو او هم دلرغوني ګندهارا دمركز په توګه پاتې شوى او ادينه پور (سلطان پور) هډه او جلال آباد ښارونه يې پلازمېنې وې اودستر پښتون قوم دشينوارو، مومندو، خوګياڼيو اونور بېلابېلو قبيلو اوتاجكانو تر څنګ دپشه يانو زيات وګړي هم په همدې سيمه كې ميشت دي، نوپرځاي ده چې دننګرهار په دې پرتمينه غونډه كې ددغه قوم اوژبې په اړه هم يوڅه رڼاواچول شي.

پشه يان له هغه آريايي افغانانوڅخه دي چې دلرغوني بلخ څخه دلومړني كوچيدنې نه وروسته له پيړيو پيړيو څخه را په دې خوا په همدغه اوسني سمسوره سيمه كې اوسېدلي او دخپلو لرغوني آريايي مخ كېنيانو كړه وړه اوفرهنګ يې ترنورو زيات په خپلو كې خوندي كړى اوترننه يې موږ ته رسولى دى. داروښاد سر محقق دوست شينواري دليكنې په تاييد دتاريخ په پاڼوكي داسې شېبي نه شوميندلاي چې پشه يي ولس له خپلې موجوده ښكلي شاعرانه غرني ټاټوبي څخه جلاوښيي.(۱)

دريګ ويد دسرودونو(۱۴۰۰ م ق ) اونورو موثقو اسنادو اودلايلوله مخې پشه يان اوځيني نور، په لرغونو زمانوكې دالينا په نامه چې دهغه وخت دلسو آريايي قبايلو په جګړه كې يې ځليدونكى مقام لرلى يادشوي اوله هماغه زمانې څخه راپه دې خوادالينګار، اليشنګ اواله ساي په درواودهغوى په شاوخواسيموكې اوسيدلي دي، چې ريښه يې تراوسه په دې نومونو كې چې زياتره يې اوس هم پشه يي ميشتې سيمې دي خوندي ده.

الينا چې دهغه وخت ديوې آريايي قبيلې اودمشرنوم وو، په پشه يي كې دسمسور معنا لري اود”يما“ په څېريو مذكرنوم دى.

پشه يان په لرغونوزمانوكې داليناڅخه پرته دداديكا، داردي، لمګاني، لمغاني،دېګان،دهګان(ديګانو)  كوهستانى اوآن په دې وروستيوكې نورستاني، شاړي،خاړيګااونورونومونو يادشوي چې زياتره يې سيمه ييزاو جغرافيايي نومونه دي چې دنوروله خوا سيمه ييزو لهجوته كارول شوي دي.دبيلګي په توګه ځينې د پشه يي جنوب ختيزه لهجه چې دلغمان په مركز، الينګار، قرغه يي، دننګرهار په ښېوه اودره نوراودكونړ اونورستان په ځينو ځايونوكې كارول كيږي دلغماني ياديګاني اوديكانوپه نامه يادوي.دننګرهار پشه يان اوس هم پشه يي ژبي ته ديګاني اولغمانى اوپه كونړكې ورته دېگاني ياديګانو وايي.

دكابل سلطنت بيان نومې كتاب كې پشه يي ژبه دلغماني، دېګاني اوكوهستاني ژبې په نامه يادې كړي اوويلي چې لغمانيان ياديګانان پخوا كافران ووچې وروسته يې داسلام دين منلى دى. ددې كتاب ليكوال وايي چې ګومان كوم دكابل دكوهستان اوسيدونكي هم له همدغه اصل څخه وو(۲)

دحيات افغاني نومي كتاب كې هم ديګانان دكونړ او لغمان اوسيدونكي بولي اووايي: دېګانان په هغه ژبه خبرې كوي چې دبابرپه تاريخ اوطبقات اكبري كې لغماني ژبه بلل شوې(۳)

دايرﺓ المعارف فارسي نومي كتاب كې دافغانانو سره دتماس نيولو په ترڅ كې راځي چې د افغانستان دهندو آريايي له مهمو قبايلو څخه پاشايي قبيله ده چې سيمه ييزنوم يې دهګان دى اودكابل په كوهستان اودكونړ درې په لاندنيو برخوكې ميشته دي(۴)

شاړې دپشه يې ژبي يوازي يوه كليمه ده چې دشاړيك (تلل) له مصدر څخه اخيستل شوى اود(ځۍ) معنالري اوخاړيګاهم ددې په خاطر چې ځينې په تېره دلغمان دمركز پشه يان د(ش) پرځاي (خ) كاروي له همدې امله ورته خاريګاوايي.

ددې په خاطر چې پښتانه، تاجكان اوپشه يان آريايي قومونه دي اوكه ددوي ژبې په پام كې ونه نيول شي آن توپير يې هم يوستونزمن كاردى له همدې وجي كله كله ځيني څيړونكي پشه يي قوم دپښتانه دقوم يوه څانګه بولي او كله هم پشه يي تاجكان اوددري ژبې كوهستاني لهجه ګڼي،چې كېداي شي دغه پشه يي قوم اوژبه ددواړويادوقومونواوژبو دوصل يوه كړۍ وى چې داحقيقت دكوزې پښتونخوا تكړه ليكوال ښاغلي داكتر سيد چراغ حسين شاه دليكنې څخه هم له ورايه ښكاري چې وايي: نوزه به داخبره په دې طريقه وكړم چې په هندي اوايراني كې دپشه يي ژبي خاصيتونه يوشان پيداكيږي يعني پشه يي ژبه يې مورده اوهندي اوايراني ژبې يې لوڼه دي، چې په دي كې دنن پشتوهم راځي يعني دپشتو، فارسي، سنسكرت اوژند په مقابله كې پشه يي نسبتاً اصلي يادسيمي خلكو ژبه ده. داښاغلى دپشه يي ژبي په اړه ليكي چې: پشه يي پراكريت پانيني دسنسكرت دګرامر دپاره مړنديز اوچوڼ شوي ژبه ګڼلي ده ... په دې ژبې كې بدهت كهتااو ملنداپڼه غوندې تاريخي اومشهور كتابونه ليكل شوي دي. كومه ګندهاري ژبه چې داوسنيو ژبو مورګڼلې شي، دغه ګندهاري ددې پشه يي نه زېږيدلي ده ...(۵).

ښاغلي محمد پرويش شاهين هم په يوه ليكنه كې ويلى چې ملنډ اپينه كتاب په پشه يي ژبه ليكل شوى اوله همدې ځاي څخه سيلون ته وړل شوى دى(۶)

بايدوويل شي: لمګان يا لامګان چې دلغمان پخواني بڼه اونوم دى، په پشه يي كې دځايي اوده نشين خلكو معنالري چې وروسته په دري ژبه كې په ديګان،ديګاني اوديګانو اوښتى دى. ځكه چې لام په پشه يي كې كلي ته وايي اوګان يې پسوند دى اودصاحب اوخاوندپه معنا راځي اودسيمي اصلي اوده نشين خلكو اوژبي په معناكارول كيږي(۷)

دپشه يي قوم په باب دلومړي ځل لپاره په ديارلسمه پيړۍ كې دنامتو سيلاني ماركوپولو له خوايادونه شوي اوليكلي چې ددوى سيمه له بدخشان څخه تردې ځايه پورې دلس نيمو ورځو دفاصلى په امتدادكى يوولايت دى چې پاشياي بلل كيږي اودوى خپلو ځانونو لپاره خپله ژبه لري.

يوه پيړۍ وروسته ابن بطوطه دپشه يي ذكر پروان سره نږدې يوه غره كې كوي.

په ۱۵۵۴ ميلادي كې تركي اميرالبحر سيدي علي دفرانچي (پراچي) اوپشه يي خلكو دپادشاه له خوا كابل څخه دچاريكارو اوپروان په لاره بدرګه كيږي.(۸)

په همدې وخت كې بابر دپشايي (پشه يي) ذكرلمغاني (لغماني) سره دډېرو هغو ژبو په منځ كې كوي چې په كابل كې ويل كيږي، نوموړي دكابل اوپيښور ترمنځ سيمه دلمغانات (لغمانونو) اومركز يې دادينه پور په نامه يادوي چې دلغمان څخه سر بيره داوسني ننګرهار اودكونړولايتونو ځيني سيمې هم په كې شاملې وې(۹)

فيض محمدكاتب دسراج التواريخ په دريم ټوك كې اوهم غلام محمد غبار دافغانستان درمسير تاريخ نومې كتاب كې څوڅوواره دپشه يي قوم او دپشه يي درې يادونه كوي چې دننګرهار په شينواروكې دشينواري او دغزني په جاغوريوكې دهزاره قومونو ترڅنګ داميرعبدالرحمن خان دځواكونو پروړاندې جنګيدلي دي.

پياوړى څيړونكي مارګين سترين دانډواېرانين فرنټر لانګو يجز په نامه يولوي كتاب په انګريزي ليكلى اوددغه كتاب دريم ټوك يې پشه يي ته وقف دى چې دسريزي او فهرست څخه پرته چې يوولس پاڼي كيږي په ۳۳۷ مخونو په ۱۹۶۷ م كال په اوسلوكې چاپ شوى اوله ماسره هم شته چې دپشه يي په هكله ترټولو زيات موادلري.

نوموړى څيړونكى ليكلي: پشه يي دهغه لرغونې ژبې اوسنۍ بڼه اوزيږنده ده چې داسلام څخه ترمخه په هندو بودايي كاپيسا اولمپاكاكې ويل كېده. دى داهم وايى: البيروني څوهندسي عددونه ليكلي چې په څرګنده توګه دپشه يي ديوې لهجې څخه دي اودغه عددونه دافغانستان دهندو آريايي ژبو له جملي څخه ترټولو لرغوني شكلونه دي چې ثبت اوخوندي شوي دي(۱۰)

پشه يي ژبه دنګاراهارا، لمپاكا اودكاپيسا دهندوبودايي تمدن دژبي وروستۍ پاتې شونې ده چې دپښتو ژبې ويونكو له خوا خپلو اوسنيو غرنيو دروته شړل شوې ده، كليمبورك دكارل يتمارله قوله (په كافرهاي هندوكش۵۲ مخ كې) ليكى چې: دپشه يي قومونو نيكونه له هغى مخكې چې دپخواني نورستان جنوبي غرنيو دروته وشړل شي دلرغوني ګندهارا په مركزي سيمو كې اوسېدل.(۱۱)

پشه يى  چې ديوه افغاني ژبې او قوم نوم دى په لرغونو سندونو، ليكنواو كتابونوكې دبهاشه، پيشاچه، پشاوي، پاشايي، پشايي، پشۀ اونوروبڼو راغلى دى.داچې دغه نوم ډيرپخوانى دى زياتره دده په معنا سم نه پوهيږي، خوبياهم هغه نظرونه چې په خلكو كې په دې اړه شته هغه دادي چې:

لومړي: دغه نوم دپاشاڅخه چې پاچا اوپادشاه ته وايي اخيستل شوي يعني په ډيرو لرغونوزمانوكې ددوي څخه يوپاچا ووچې وروسته دغه قوم اوژبې ته له هغه سره دارتباط په نسبت پاشايى ويل شوي چې بياورو ورو همدغه پاشايي په پشا يي اوپشه يي اوښتى دى.

دويم: دغه نظرهم شته چې پشه يى له پشي څخه چې دېوال اوهم پښتيوته وايي اخيستل شوى دى چې په دې توګه دكلك، غښتلي او ځواكمن معنالري.

دريم:  نظردادى چې كيداي شي دغه پشه يي نوم له بهاشه څخه اخيستل شوي وي چې پانيني يادكړى اودسانسكرت ژبه يې تري جوړه كړې ده، ځكه چې بهاشه اوباش په پشه يي كې لفظ اوژبې(لسان) ته وايي.

څلورم: نظردادى چې دغه نوم له پيشاچه څخه اخيستل شوى دى،ځكه پخپله كاپيسا

په پخوانيوليكنوكې  كياپيشي اوپيشاكاپه بڼوراغلي دى چې پشه يي كوي اوپشه يى كوونكو معنالري. پيشاچي دديواوغوښې خوړونكي په معنا هم راغلى چې پشه يانو دنوروعقايدو پر خلاف دحيواناتو له غوښو څخه به يې ګټه اخيسته.(۱۲)

 خوداچې پشه يي دپاشايي په بڼه ليكل شوى لومړي نظر چې پشه يي له پاشا څخه اخيستل شوى سم بريښي، دځينو دڅرګندونوله مخي دغه حقيقت دسكندر نامې په دويم جلدكې هم راغلى خوماتراوسه نه دى ليدلى.

سره له دې چې دايران دبېستون دډبرليك دغه دوه نيم زره كلن درې عبارتونه چې: (ني اريكه آهم، ني دروجنه آهم، ني زوره كره آهم)سوچه پشه يي دي اواوس هم په همدې شكل په پشه يانوكې ويل كيږي او دهيواد په هره برخه كې دپشه يي په نامه سيمې، در ې اوكلي دي. داټول دپشه يي ژبي دلرغونتياٌ ارزښت، پراختيااودواكمني ښكارندوي دي. داردي (له غره څخه اوغرني) داردستان (كوهستان) ګندهارا(خوشبويي راوړونكي ) ننګرهار كه څه هم دكونړ دچغسراي دحاكم دنامه په ارتباط ځيني دننګرښار اوهم ځيني دنينهار په بڼه دنهه رود اويا دابو لرونكي ښار اوهم دننګهار اونينهار په بڼه دمعابدو ښارپه معناګڼى (۱۳) خوپه پشه يي كې ننګرهار (ننګ= ښكته.ګر=ځاي،هار=ښار) دښكتني ځاى ښارياښكتني ښار، ننګراج (ښكتنى مشر) ننګه لام (ښكتنى كلي) شيګل (شپږدرې) نور ګل (نوردره) چوره ګلي(غلوغاښي) درونټه(پرى كړى شوى غر) الينګار(داليناځاي) اليشنګ(داليناكور) ګمبيري(دښته) كلټك (دكلا تصغيري حالت او هم نوى كلا)شلټك (دبانډې تصغيري حالت) اله ساي (اليناشاه ته منسوب) كله ګوش چې په اصل كې ګله ګوش دى (سمڅودره) كلم دكل لام مخفف (پخوانى كلي) سركنډو بابا(سرلوڅ بابا) انچي باغبانان (دباغبانانوچينه) شهنشاه( د شاهناشا محفف دشاهانوشاه) او هم(دار) چې په پشه يي كې لرګي اوهم غره ته وايي او په دري ژبه كې كله كله به چوب او يخن ترجمه كوي، جلغوزه (غوزې والاونه) كشمالي (هغه ګل چې دبام په ژۍ كې كرل كيږي) په همدې توګه ملادمولېك له مصدر څخه (پوه) اومولوي (دمولوېك له مصدر څخه (پوهوونكى) اوداسي نور هغه كليمې دي چې پشه يي ريښه لري.

ددې په خاطر چې پشه يان دخپلې ژبې څخه پرته په پښتو او يادري ژبوهم پوهيږي دوي په رسمي اسنادوكې دپښتنو اوياتاجكو په نامه نيول شوي اوله همدي وجې ددوي نفوس په احصائيو او اسنادو كې ډيركم اوناچيز ښودل شوى دى. دمثال په توګه دننګرهار په ښيوه ولسوالۍ كې چې زياتره پشه يان پكې اوسيږي آن دپشه يي ژبي يادقوم نوم هم نه دي ذكر شى حال داچې دكونړ په ځينو ولسواليوكې بياد پشه يي ژبې يادونه شوې ده(۱۴) خوبياهم په ځينو ليكنواو څيړنو كې دپشه يانو نفوس ديوميليون په حدودو كې اټكل شوى چې دهېواد دټول نفوس نږدي دري فيصده جوړوي، داهم په داسي حال كې ده چې ګڼ شمېر پشه يانو په تېره دهېواد په نورو برخو كې چې ډېر پخوا هلته تللي خپله ژبه له لاسه وركړې اوپه دې توګه په نورو قومونو او ژبو كې شمېرل شوي دي. چې هيله ده د يو واقعي سر شمېرني په نتيجه كې رښتينې احصاييه رامنځته شي.

ماخذونه:

۱- پشه يى پښتو متلونه كتاب،  الف مخ د افغانستان دعلومو اكاډمى چاپ

۲- دكابل سلطنت بيان، دوهم ټوك ۳۵۸ مخ دمونت ستورات الفنستن ليكنه.

۳- حيات افغانى، ليكوال محمد حيات خان ۶۶۹ مخ دفرهاد ظريفي او عبداللطيف طالبى ژباړه.

۴- دايرة المعارف فارسي، دغلام محسن مصاحب په سرپرستي ليكنه، لومړى جلد ۱۷۹ مخ.

۵- پښتو، د پېښور يونيو رسټى دپښتوا كېډمي درى مياشتنې (جولاى، اگسټ، سپتمبر ۲۰۰۶ م) دمجلې د بيستون دكتيبي دتحليل سره تړلي كشالي سرليك لاندې له مطلب څخه.

۶- ورځ مجله، دويم كال دريمه گڼه دساپى نشراتى ارگان دمحمد پرويش شاهين ليكنه.۷- افغانستان جغرافيايي قاموس، پنځم جلد ۱۷۵ مخ.

۸- د افغانستان ژبى اوتوكمونه، ۴۳۴ مخ د دوست محمد دوست ليكنه ۱۳۵۴ كال چاپ.

۹- بابرنامه، د ظهيرالدين محمد بابرشاه ليكنه ۴۱ مخ د دوكتور شفيقه يارقين ژپاړه.

۱۰- آريانا، مجله ۱۳۴۵ كال دجوزا او سرطان پرله پسې گڼه ۲۷۶ مخ.

۱۱- پيرامون زبان نورستانى، ليكوال سميع الله تازه، ۱۳۹۰ كال.

۱۲- پشه يى افغانان، ۱۲ مخ محمد زمان كلمانى ۱۳۸۹ كال د اطلاعاتو اوفرهنگ وزارت چاپ.

۱۳- افغانستان تاريخى، ۲۴۴ مخ پوهاند دكتور محمدحسين يمين ۱۳۸۰.

۱۴- په دې هكله كولى شۍ دمركزي احصايې د ادارې د ۱۳۶۴ كال اطلس محلات افغانستان كتاب وگورۍ.

کابل _ باختر آژانس، دمرغومي شپاړسمه: دلوی ننګرهار د تاريخ په اوږدو کی سيمينارجوړشو

لوی ننګرهار د تاريخ په اوږدو کی دوه ورځنی څېړنيز علمي سيمينار غونډه نن له غرمې مخکې د جلال اباد د شاهي مانۍ په کرزي تالار کې جوړه شوه. چې په هغه کې د ننګرهار، لغمان، کونړ او نورستان علمي، ادبي او هنري شخصيتونو، پوهانو، ديني عالمان او د قوم مشرانو سربېره د افغانستان د علومو اکاډمۍ غړو، د کابل او ننګرهار د پوهنتونونو چارواکو، استادانو، محصلينو، د افغانستان د عالمانو د سرتاسري شورا رئيس قيام الدين کشاف، د اطلاعاتو او فرهنګ وزارت معين پوهنمل غلام نبي فراهي، د قومونو، قبايلو او سرحدونو د چارودوزارت معين، د افغانستان د سولې عالي شورا غړو،دملي شورا پخوانی غړی  ډاکټر فاروق ميړنی او يو شمېر نورو علمي ادبي او فرهنګي شخصيتونو پکې برخه اخېستې وه.

د غونډې په پيل کې د افغانستان د اسلامي جمهوريت جمهور رئيس حامد کرزي پيغام د ننګرهار دوالي ګل اغا شېرزي لخوا ولوستل شو د جمهوررييس د پيغام په يوه برخه کې راغلي دى، ننګرهار زموږ د هېواد د جغرافيايي موقعيت يوه ډېره مهمه برخه ده، چې د تاريخ په اوږدو کې يې فرهنګي او ادبي برخه ډېره غني ده او د پاچاهانو پالنه يې د تاريخ په اوږدو کې کړې ده.
په دغه سيمينارکې پوهنمل غلام نبي فراهي لوی ننګرهار د تاريخ په اوږدو کې د دوه ورځنی علمي او څېړنيز سيمينار جوړېدو په اهدافو رڼا واچوله ويې ويل: هيله ده چې په دې سيمينار کې د ننګرهار د زيربنا، اقتصادي او جغرافيايي جوړښت په اړه
په بېلابېلو عنوانونو ليکل شوي علمي مقالو کې هر اړخيزې څېړنې وشي او د لوی ننګرهار په سياسي، اجتماعي، اقتصادي او فرهنګي ارزښتونو او شتمنيو خبرې وشي. دا مسئله مو د افغانستان د علومو اکاډمی او د کابل پوهنتون له دانشمندانو سره شريکه کړې، ترڅو په هره برخه کې علمي او څېړنيزې مقالې وليکي. دغه شان د ملي شورا له غړوسره مو مشورې او خبرې وکړې ترڅو لوی ننګرهار د تاريخ په اوږدو کې د سيمينار په ترڅ کې د ننګرهار ولايت فرهنګي، سياسي، اقتصادي او اجتماعي ارزښتونو وڅپړل شي. د افغانستان د علومو اکاډمی، د کابل پوهنتون د دانشمندانو، استادانو او د ملي شورا د ملاتړ په نتيجه کې به په دې بريالي شو، چې نن دې سيمينار ته د عمل جامه ورواغوندو.

د اطلاعاتو او فرهنګ د وزير ډاکټر سيد مخدوم رهين پيغام چې د سيمينار په نامه رالېږل شوی و د افغانستان د ملي راډيو تلويزيون د لوی رئيس زرين انځور لخوا ولوستل شو داسې په کې ويل شوى دى، غوښتل مې پخپله په دغه سيمينار کې ګډون وکړم، خو د دولتي دندې له امله مې ونشو کولای چې په دغه سيمينار کې برخه واخلم.

همدارنګه لوی ننګرهار د تاريخ په اوږدو کې علمي او څېړنيز سيمينار په نامه د هېواد د بېلابېلو دولتي او غير دولتي ارګانونو لخوا پيغامونه رالېږل شوي و، چې له هغې جملې څخه د قومونو، قبايلو او سرحدونو چارو د وزارت پيغام د دغه وزارت د اطلاعاتو د عامه اړيکو د رئيس وحيد خاورې لخوا ولوستل شو.

د لوړو زده کړو وزارت پيغام د ننګرهار پوهنتون درئيس ډاکټر محمد صابر مومند، د لغمان ولايت د مقام پيغام د دغه ولايت د مرستيال جمعيت الله حبيبي لخوا، دپروفيسراستادبرهان الدين رباني دښوونې او روزنې دپوهنتون پيغام د دغه پوهنتون د رئيس امان الله حميدزي لخوا ولوستل شو.

د غونډې دوهمه برخه علمي مقامالو ته ورکړل شوې وه. لومړی علمي مقاله پوهاند رازقي نړيوال او دوهمه مقاله پوهاند عبدالحی مومني، درېيمه مقاله د افغانستان د علومو اکاډمی د غړي سرمحقق ډاکټر محمد علم اسحق زي لخوا ولوستل شوه. څلورمه مقاله څېړنيار رفيع الله نيازي لخوا ولوستل شوه. د سيمينار د غونډې په ترڅ کې د افغانستان د عالمانو د سراسري شورارئيس مولانا قيام الدين کشاف د ديني ارشاداتو پر اساس وينا وکړه او ويې ويل: تر ټولو غوره خبره دا ده، چې د لومړي ځل لپاره د قرآن عظيم الشان پښتو تفسير په ننګرهار کې مراد علي صاحبزاده کاموي په قلم ليکل شوی او بيا په دې برخه کې مشهور عالم برهان الدين کشککي پاخه قدمونه پورته کړي.
له غرمی نه وروسته د سمینار کار پیل شو او د کابل پوهنتون د ژبو او ادبیاتو د پوهنځی استاد لال پاچا ازمون د لوی ننګرهار فرهنګی بهیر تر عنوان لاندی مقاله ولوستله چی زیاتره برخه یی د دغه ولایت د لرغونو اثارو او چاپي رسنیو ته ځانګړی شوی وه بیا محقق استاد عبد الهادی قریشی ننګرهار نومیالی تر عنوان لاندی مقاله او محمد زمان کلمانی خپله مقاله پشه یی د ختیځی سیمی لرغونی قوم او ژبی تر عنوان لاندی د سمینار بر خوالو ته وړاندی کړه او په همدی مقالی سره د سمینار د لومړی ورځی کاری بهیر تر سبا ورځی پوری پای ته ورسید یادونه کوو چی لوی ننګرهار د تاریخ په اوږدو کی علمی څړینز سمینار سبا ته
هم دوام کوی چی د شپی لخوا مشاعری د هیواد د بیلابیلو سیمو د محلی هنرمندانو فستيوال او د ننګرهار د تیاتر لخوا هنری ننداری وړاندی کیږی.

دا هم انځورونه



پشه يي او پشه يان څنگه وپېژندل شول (محمد پرويش شاهين)

له ورځ مجلې څخه:
د لوى قام لوى وطن چې د تاريخ په اوږدو کې د سړي توب، علوم فنون، تجارت، لين دين، نروالي، پت پښتو او بين المللي سوداگرۍ يو لوى مرکز پاتې شوى دى. چېرته چې نړيوالې تجارتي قافلې بې خطره د سوونو زرگونو کالونو پورې تللى او راغلى دى. په هغوى لاس اوچتول، د هغوى قافلې لوټل او تالا کول خو لويه خبره هغوى ته خو په دې خاوره خداى خوارکه هم چا نه و ويلى.
دا د فخر او افتخار لويه خاوره څو ځله سره لمبه شوې ده. سره مچۍ شوې ده او نارينه خو يې وو نارينه، غنم رنگه او باتور خويه پېغلو يې هم ټول وطن مورچه مورچه او مورچل کړى او تورې په لاس يې پخپل قامي غيرت دا خاوره د غليم له بلوڅو څخه په امان ساتلې ده ځکه چې لوى افغان هر څه مني خو غلامي په مرگ هم نه قبلوي. دغه سوب دى چې په دې غيرتي خاوره او د ننگو په دې ډگر د ډېرو ډېرو غاورو بلوڅه کوونکو ککرۍ خاورې شوي دي. تيت و پرک او ورک شوي دي او هم هاغه نر او بريالى افغان په دې نارينه خاوره هسکه غړۍ نن هم ژوندى او گړندى دى.
دا د سيالو سياله خاوره د قامونو، قبيلو او ژبو او ژب گوټو خاوره ده. چرته چې فقط د يو افغان د درنې نامې لاندې ډېرې قبيلې او ډېرې ژبې ژوندۍ او گړندۍ دي.
په دې بلا بلا ژبو کې يوه ژوندۍ او گړندۍ ژبه پشه يي هم ده چې د لوى پشه يي قام ژبه ده. کومه چې زما په اند د ټول افغانستان په ژوندو ژبو کې د ليک لوست په ميدان کې د ټولو څخه ژوندۍ ژبه ده چې ليکلي آثار يې تر زرگونو کلونو پورې رسېږي او ډېر زاړه چاپي اثار لري.
پشه يي قام د تاريخ په اوږدو کې يو لوى او يو فعاله قام پاتې شوى دى. هم دا د بادشاهۍ کور او قبيله د چا پلازمينه چې د کاپيسا خاوره وه کومه چې د خپل علوم فنون، سوداگرۍ او جهان بانۍ له سوبه په هند، چين او وسطي ايشيا کې د قدرت او طاقت، بخت او تخت خاوره وه او يو وخت داسې هم و، چې د دوى د قدرت مزى تر سوات، چترال او گلگت پورې غزېدلى و او د يو منظم او پراخه سلطنت او د يو تکړه او فعاله فوځ په سوب د چين باچاهانو د دوى په خپلوۍ او دوستۍ فخر کولو او د دوى پاچاهانو او شهزادگانو ته به يې درانه درانه خطابونه، خلعتونه او ډالۍ ورکولې.
بل اړخ ته يو دا قام د دوى په پشه يي ژبه او بيا د دې ځاى په نشه اييز شرابو چې هم د دې خاورې د مشهور کور نه به جوړېدل هم د شهرت وړ گرځيدلې و او دغه ژبه او دغه شراب چې د دوى د يو ديوتا (God)په نوم د کاپيسا د شرابو د ديوتا (God of wine)په نوم مشهور و.
ځکه چې زړو آرياو چې د کوم سوما (Soma)سره په مذهبي توگه عادت و دغه د ويد نه مخکنۍ خبره وه د کومې ځاى چې بيا د کاپيسا د زيړو انگورو شرابو (Yellow Draksh is Pasttudic)واغستو او هم دغه شراب او دغه زېړ انگور به د کاپيسا نه هند ته برآمد ولى شو.Grapes were substituted
او دغه کور چې د هاغې په ژبه کې د ډرکشا (Draksha)په نوم يادېدو.
د پانيني په وينا دغه به هند ته لېږلى شو.That Draksha was imported to India from Kapisa.
دا پشايان چې کله د ويدي مذهب نه په دې سوب لاس په سر شوي وو چې بامبړانو د ويدي سوچه مذهب مشاده ورانه کړې او د خپلې رضا يو خودساخته مذهب يې ترې جوړ کړى و. نو د دوى بيا د گنگا او جمنا بامبړانو په نظر کې بد تهذيبه. د مذهب نه لرې او غرڅه خلق وو او چېرته چې په کتابونو کې د دوى د قام او ژبې نوم راغلى دى نو هغوى په سپکه خوله بيان کړى دى گنې پشايان او د دوى ژبه خو هغه پخه او کوټلې ژبه وه کومه چې لوى پښتون او لوى عالم او گرامر نويس پانيني د لوى کتاب اشټ ادهيايى، ژبه گرځېدلې ده. او هغه په هغه وخت کې د بهاشا (Basha)په نوم وروسته خلقو ورله د سنسکرت نوم ورکړى دى. هم دغه بهاشا د افغانستان د ډېرو ژبو مونډيز شکل دى چې ور کې د پشه يي ژبې لوى لاس او لويه برخه ده.
بيا چې کله پشايانو بدهـ مت قبول کړو او داسې يې قبول کړو چې په وسطي او جنوبي ايشيا کې هم دا خلق د وروستي سره پورې بودايان پاتې شوي دي چې نن يې هم په دېرو رسمونو، رواجونو، نومونو، اصلاحاتو او بيا خاص په ښځينه سندرو او رسمونو رواجونو کې بدهـ مت له ورايه ځليږي.
پشه يانې جينکۍ او زنانه چې په ټوکو او خټين څيزونو او ديوالونو کوم نقش نگارونه جوړوي دغه کې هم ډېر ډېر څه د دوى د زوړ مذهب نښې نښانې جوړې دي. بل مخ ته چې د دوى د ښځو او سړو کليوال نومونه واورېدې شي نو ته به وايې چې هډو اوس د سټوپا د عبادت څخه راغله.
د دوى علمي او ادبي ژبه چې پشه يي ياديږي د لوى هند عالمانو د پساچې پشايي، او پساچا (Pisachi-Pashai-Pisaha)په نوم ضبط کړې ده.
چې بيا وروسته ژبپوهانو دا زړې غريزې ژبې د يو عام نوم درد-دردي (Dard-Dardi)په نوم يوځاى کړې او دغه بې شمېره ژبو ته يې د دردک (Dardac)نوم ورکړى دى. خو که لټون وشي نو د دردي نوم هم دغه ژبو له دې پشايانو ورکړى دى او په پشايي کې درد او دردي غرنۍ او کوهستانۍ ته وايي. او دغه ټولې کوهستاني ژبې چې تر کونړ، نورستان، لغمان، دير، سوات، چترال، گلگت، داريل، تانگير او کشمير پورې خورې ورې پرتې دي. دغه ټولې د دې پشه يي ژبې اولاده ده. دې ټولو ژبو کې فقط پشايي ژبه په زړو وختو کې د ليک لوست، قلم ا و کتاب مؤرخ ته رسېدلې ده.
که په دې کې يوخوا د کرم او وردگ کتبې يا ډبرليکونه ليک دي نو بل خوا په دې کې د شهبازگړې او مانسهرې ډبرليکونه هم کومې چې د راجا اشوک په حکم ليکل شوي دي. بل مخ ته چې کوم کتابونه د چين او ختن په خاوره موندل شوي دي او بيا يو پند کتاب چې په ١٩٣٥ کې په گلگت کې موندل شوي ا و بيا په دوه درې جلدونو کې چاپ شوي دي (چې د پرويش شاهين سره د فوټو سټيټ په بڼه شته دى) کوم چې په سوات کې هاغه وخت ليکل شوي چې په سوات کې لا د بدهـ مت ټغر نه و ټول شوى او کله چې بيا بديانو له سواته کډه کوله نو د ځان سره يې گلگت ته وړى و. دغه ټول په پشايي ژبه کې دي.
پشه يي ژبې چې ډېر قدرت ترلاسه کړو او ډېر ادب ورته راغى او ډېره روانه ژبه شوله. نو د بدهـ مت عالمانو دې ته د دې د ادبي بڼې په وجه د پالي (Pali)نوم ورکړو. کومه چې نن هم د بدهـ مت يوه مذهبي ژبه ده. د بدهـ مت بلا بلا کتابونه په پشايي او وروسته په پالي کې ليک شوي دي. خو د ټولو نه زيات مشهور کتاب يې دهماپدا (Dhama Pada)دى. چې دنړۍ په ډېرو ژبو کې ترجمه شوى دى چې په نړۍ کې د بدها د مکالماتو Dialouge of Buddhaپه نوم مشهور دى (دا هم د پرويش شاهين سره په دوه درې ژبو کې شته دى) چې يوه ورکې زړه پشايي او نوې پالي هم ده.
د مذهبي کتابونو نه پرته په دې ژبه کې ډېر روماني او عشقي کتابونه هم ليک دي چې د ټولو نه زيات مشهور کتاب ور کې بړهټ کتها (لوى داستان) Birhat Kathaدى چې يو پشايي شاعر گناډهـ (Gina Dah)ساز کړى و. چې پوره اووه لکه (٧٠٠٠٠٠) اشعار ورکې وو. دغه کتاب بيا په هند او کشمير کې په ډېرو ژبو کې ترجمه شوى دى. چې په دې کې د چهينمداً ١٠٣٧ ميلدي او پنډت سوم ديو ١٠٦٧ ميلادي د سنسکرت ترجمې ډېرې مشهورې دي او په سنسکرتي ادب کې ډېر لوړ ځاى او مقام لري.
د پشه يي ژبې د ليکلو دپاره خپل يو محلي ليک دود هم و کوم چې نن هم په تبت کې د دلائى لاما په مسلک کې د (Sina Lippi)په نوم شته دى او هم په دې کې ليک کتابونه هم شته دي او هم دغلته په تبت کې د دې خط دغه کتابچه سره د نوې نوټونو بيا چاپ کړې شوې ده. ورسره د سوات د ناوې د خط يوه کتابچه هم ده چې د اُديانه خط (Udyana Lipri)  په نوم مشهوره ده چې عالمان په دې گروهه دي چې دا دواړه خطونه بنيادي توگه باندې يو دي. خو د محلي لهجې او ځينې غږونو په سوب ورکې بېلگتوب دى ځکه چې هم دغه پشايي ژبه په سوات کې هم د بدهيانو يوه مذهبي ژبه وه.
داپشه يي ژبه د هند په کتابونو کې د لغماني،دهگاني او تيراهي، بشکارک (Bushkarik)په نومونو هم ياده شوى دى. د دې ژبې د کاله نورې ژبې دغه د ټولې پښتونخوا د غرونو ژبې دي. کومې چې اصلي اريايي او مونډيزې اريايي ژبې دي. اوس د نړۍ د عالمانو فکر دې خبرې ته راغوښتى دى چې د ارياو خو څه نښې نښانې څه آثار، عمارتونه، ودانۍ، يادگارونه خو نشته دي. نو آيا د دې نشت والي له کبله د ارياو په دې زړو، اصلي او قديمي ژبو دې کار ولې ونه کړى شي. د کومې د غرونو نه چې نن هم د ارياو د انگۍ غږ اوريدى شي. دغه سوب دى چې د هغوى نظر د لوى افغانستان د خلقو په محلي ژبو دى.
په راتلونکي ليک کې به د حوالو (Reference)سره سره د پشايانو په اول ځل ښکاره کېدل د هغوى ژبه موندل. د دې ژبې د ليکل شوي کتابونو تفصيل. د دوى د خط ذکر، د دې کورنۍ د حکومتو پلازمينې، علوم او فنون، سياسي او علمي حيثيت بحث کولې شي.
زه د هاغه پشايانو پوهانو مننه کوم چا چې زما سره په لغمان، جلال آباد، پېښور، کونړ او مومندو کې خواږه خواږه بحثونه کړي دي.

دا هم د سر چینی لینک

http://scprd.com/navi_leekane_show.php?id=3310

 

عبدالخالق حسینی پشه یی به حیث معاون کمسیون مستقل انتخابات افغانستان تعیین شد

رادیو آزادی:  ریاست جمهوری افغانستان عبدالخالق حسینی پشه یی را به حیث معاون کمسیون مستقل انتخابات تعیین کرده است. در اعلامیه ریاست جمهوری گفته شده است، تفرر آقای حسینی به اساس پیشنهاد کمسیون مستقل انتخابات و منظوری رییس جمهمور کرزی در بست خارج رتبه صورت گرفته است. در اعلامیه همچنان آمده است که آقای حسینی پیش از این به حیث عضو در کمسیون مستقل انتخابات ایفای وظیفه می کرد و از تجارب خوب انتخاباتی برخوردار می باشد.

کابل (پژواک، ٢٤ ميزان ٩١): به اساس فرمان رييس جمهور، عبدالخالق حسينى به صفت معاون کميسيون مستقل انتخابات تعيين شده است.در اعلاميه اى که از سوى ادارۀ امور به آژانس خبرى پژواک ارسال گرديده، آمده است که به اساس پيشنهاد کميسيون مستقل انتخابات و فرمان رييس جمهور، عبدالخالق حسينى به عنوان معاون کميسيون مستقل انتخابات در بست خارج رتبه تعيين شده است.

حسينى تا کنون به صفت عضو کميسيون مستقل انتخابات ايفاى وظيفه مى کرد.

در اعلاميه علاوه شده: ((عبدالخالق حسينى از تجارب خوب انتخاباتى برخوردار است، با تعيين وى حکومت افغانستان مصمم است تا پروسۀ آماده گى ها براى برگزارى انتخابات آينده به بهترين وجه ممکن صورت گيرد.))

در خبرنامه همچنان آمده است که طى يک فرمان ديگر رياست جمهورى، يحيى معروفى در بست خارج رتبه به صفت وزير مشاور رييس جمهور در امور روابط بين المللى تعيين شده است.

منبع افزوده: اين مقررى در پرتو احکام ماده ٦٤ قانون اساسى و به منظور انسجام بهتر امور، استفاده از غناى تجربى وى در رياست دوره يى سازمان ايکو و ديگر وظايف سياسي در خارج از کشور صورت گرفته است.

زنده گینامه عبدالخالق حسینی پشه یی: سناتورعبدا لخالق حسینی فرزند الحاج میرزاحسین شاه درسال 1336 در یک فامیل مسلمان  دیندارروشنفکردرقریه نورلام صاحب ولسوالی علینگارولایت لغمان تولد گردید موصوف تعلیمات ابتدایی را درابتدایه مندال وپروای ولسوالی مذکورودوره متوسط رادر لیسه شیخ محمد حسین ودوره ثانوی رادرسال 1352   درلیسه حبیبیه وبعداً درلیسه ملکیارهوتک ولایت ننگرهاربه پایان رسانیده ودرسال1353 از صنف دوازدهم  آن لیسه فارغ گردید.

حسینی بعداز سپری نمودن امتحان کانکوردرسال1357  شامل دارالمعلمین عالی ولایت ننگرهارگردید  بعد ازفراغت صنف14  دارالمعلمین مذکوردر1358  بحیث معلم مقررشد ودرسال1359 به خدمت عسکری سوق ودرسال1361  بحیث معلم در مکتب ابتداییه احمد خان مربوط ریاست معارف شهر کابل مقررگردید.

 وی دروسط سال1361  بحیث آمرمکتب احمد خان ودرسال 1363بحیث آمرمکتب منوچهری    شهر کابل درسال 1366بحیث آمرمکتب نسوان تاجورسلطانه بعد ازآن درسا ل1369بحیث آمرمکتب شاه دوشمشیره وبعد ازآن بحیث معلم درمکتب امیرشیرعلی خان ایفای وظیفه نموده ازسال1369 الی  1384تا راه یافتن به شورای ملی به حیث معلم برحال درمعارف کشورایفای    وظیفه نموده درجریان معلمی شامل پوهنحی روشان شده ودرسال 1370ازصنف 16آن پوهنحی  فارغ شده است.

سناتورحسینی مولف اولین کتاب تدریسی صنف اول ودوم به زبان پشه یی بوده که ازطریق   ریاست تالیف وترجمه وزارت معارف به طبع رسیده است و همچنان نطاق ومترجم برنامه پشه یی

رادیو افغانستان بوده به سرودن شعرونویسنده گی به زبان پشه یی دسترسی دارد درجراید  مجلات  اشعار ومضامین وی به چاپ رسیده او یکی از اعضای موسس شورای مرکزی اقوام پشه یی ومنشی شورای پشه یی میباشد .

عبدالخالق حسینی در انتخابات سال 1384 کاندید شورای ولایتی ولایت لغمان بودکه   به درجه سوم   رای کسب نمود وبعد ازطریق شورای ولایتی لغمان خود را کاندید مشرانوجرگه نمود که ازجمله  9 تن اعضای شورای ولایتی 6 رای را بدست آورد وبرای 4سال به مشرانو جرگه شورای ملی انتخاب گردید.

عبدالخالق حسینی بعد ازافتتاح پارلمان افغانستان درمجلس سنا خود را به پست نایب منشی کاندید نمود که بعد ازرای گیری سری به حیث نایب منشی مجلس سنا انتخاب گردید. وی متا هل بوده 

ودارای6  فرزند میباشدوبه زبان پشتو،دری،پشه یی تکلم وبه زبان های انگلیسی واردونیز تاحدی مکالمه نموده می تواند.

وی در بخش تعلیم وتربیه ،اداره ومنجمنت دارای تحسین نامه وتصادیق بوده وبه کدام حزب سیاسی وابسته نمیباشد.

سناتور عبدالخالق حسینی یک مرتبه جهت تداوی به کشور هندوستان مسافرت نموده است.

منبع: سایت مشرانو جرگه

د هېواد د پیاوړي لیکوال نور محمد غمجن تمیل د زوکړې ۶۵ کلیزه ولمانځل شوه

د پښتو او پشه یی ژبو دنامتو لیکوال او شاعر ارواښاد استاد نور محمد غمجن تمیل د دیرشم تلین او د زوکړی پنڅه شپیتمی کلیزی په مناسبت د غبرگولی د میاشتی په ۲۴ چی د هغه د زوکړی اومړینی له نیتی سره سمون لری دلغمان ولایت په مرکز د مهترلام بابا  ښار دجرگو په تالار کی یوه پرتمینه غونډه جوړه شوه . په دی غونډه کی چی دلغمان والی ، ولایتی شورا رئیس او ځینو اداروه رئیسانو، استادانو ، قومی مشرانو، مخورو، لیکوالو، شاعرانو او کابل ننگرهاراو نورستان څخه ورغلو فرهنگپالو او گڼ شمیر خلکو برخه لرله، دغونډی په پیل کی لومړی د قران کریم څو مبارک آیتونه د قاری پیر محمد لخوا تلاوت شول، وروسته بیا د هیواد ملی سرود خپور شو، د لغمان والی اقبال عزیزی په پشه یی ژبه خپله وینا پیل کړه او دغونډی برخه والو ته یی د ښه راغلاست ویلو وروسته د افغانستان د اسلامی جمهوریت جمهور رئیس پیغام ولوست چی پکی  راغلی دی: د افغانستان اسلامی جمهوری دولت په هیواد کی د میشتو ولسونو د ژبو او فرهنگی میراثونو ساتنه او پالنه خپله وجیبه بولی او له امکاناتو سره سم دهیواد د ټولو ژبو او فرهنگونو دودی لپاره موثره اقدامات کوی. همدغو هڅو په لړکی دادی نن دلغمان په ولایت کی د پشه یی ژبی او ادب یو نومیالی خدمتگار ارواښاد نورمحمد غمجن تمیل د دیرشم تلین په مناسبت دا حاضره غونډه جوړه شوی ده. ارواښاد نورمحمد غمجن له پنځوسمو کلونو له پیله د پشه یی ژبی او دپشه یانو دفرهنگ لپاره هڅی پیل کړی او پدی لاره کی یی خپل ژوند ترپایه ډیر بریالی گامونه پرمخ واخیستل، ددی هڅی ډیر دقدر وړ دی. سربیره پردی چی دپشه یی ژبی شاعر وو، په پښتو ژبه یی هم شعر وایه، د پښتو تکړه لیکوال وو، په پښتو یی ډیری مقالی او مستقل آثار لیکلی دی او دکابل پوهنتون د د پښتو څانگی استاد هم وو. زه دلغمان د ولایت فرهنگیانو ته کورودانی وایم چی د خپلو فرهنگ یاد تاند ساتی او دخپلو سیمی او ولسونو د فرهنگ د غوړیدا لپاره کارکوی ستاسو ټولو بریا د څښتن تعالی له درباره غواړم. ورپسی داطلاعاتو او فرهنگ وزیر سید مخدوم رهین پیغام د اصلاح د نشراتی موسسی رئیس محمد زمان کلمانی لخوا ولوستل شو چی په یوه برخه کی یی راغلی دی. زمونږ لرغونی او گران افغانستان یو گڼ توکمیز هیواد دی چی بیلابیل قومونه او ژبی په سی شتون لری، چی دا پخپله ددغه ټاټوبی دفرهنگی ښکلا او لا بډاینی لامل گرځیدلی او ارزښت او اهمیت یی لوړ کړی دی. د افغانستان له دفو ورونو قومونو څخه یویی پشه ییان دی چی له ډیره لرغونو زمانو څخه را پدی خوا د هندوکش د غرونو دسلسلی په سهیلی سمسورو او زړه را ښکونکو لمنو او دروکی دخپلو پښتنو، تاجکو او نورستانیانو تر څنگ اوسیږی او په پشه یی ژبه خبری کوی...

ورپسی بیا د افغانستان د علومو داکادمی د رئیس عبدالباری راشد پیغام د دغه اکادمی غړي څیړنوال عبدالرئیس الینی لخوا ولوستل شو.

چی په یوه برخه کی یی داسی ویل شوی: د یو انسان پیژندنه له پیدا کیدونه تر فنا کیدو پوری دده دفرهنگی ، ادبی ، سیاسی او تولیزو کړنو له مخی کوی په یو ولس او قوم کی ډیر داسی انسانان وی چی پیژندنه یی په څو ټکو ، کرښو او پاڼو کی کیدای شی ، خو د دغی اشخاصو په وړاندی بیا داسی کسان هم وی چی له هر اړخیز شخصیت څخه برخمن وی او په خپل له ویاړه ډک ژوند کی یی داسی مثمر او گټور علمی او فرهنگی کارونه ترسره کړی وی، نه یوازی داچی خپله کورنی او دکورنی غړی ورباندی ویاړی او فخر کوی بلکی دخپل هیواد دټولو قومونو او خپلوانو لپاره د زیات درناوی او قدر وړوی چی یو هم له دغسی شخصیتونو څخه ارواښاد استاد پوهندوی نورمحمد غمجن تمیل وو، چی په خپلو علمی، ادبی او فرهنگی کړنویی دټولو ادبی کړیو توجه ځانته را اړولی ده...

بیا د کابل پوهنتون رئیس پوهاند محمد امین بابکرخیل پیغام استاد پوهیالی حفیظ الله له خوا ولوستل شو چی په یوه برخه کی یی راغلی دی: مرحوم استاد یو با استعداده او هڅاند شخصیت وو. د ابتدایی، ثانوی او عالی زده کړو وروسته هیواد ته دخدمت جوگه شو او په 1350 کال دکابل پوهنتون دادبیاتو په پوهنځی کی د استاد په صفت مقرر شو. استاد نه یوازی په مورنی ژبه پښتو بلکه په پلرنی ژبه پشه یی او ورسره دری، انگلیسی، اردو، سانسگرت، عربی او هندی ژبو هم پوهیده او ډیر ژباړی یی پښتو ته وکړی چی د استاد عالی استعداد او ذاتی قوت نماینده گی کوی. په یاده غونډه کی دننگرهار پوهنتون د پشه یی ژبو استادانو او محصلینو په استازیتوب ددغه پوهنتون استاد الحاج سید غفورغغوری خبری وکړی او ویی ویل:

استاد غمجن تو گگی پشه ییــــان آن خفا    تینا یادستی کیندی هر سبا او هر بیگا

پشه یی جبیگه کیگی هرکدن توبوخدمت    تینا روحستی آنتی همیشا کــــیس دعا

ده زیاته کره چی دننگرهار پوهنتون پشه یی استادان او محصلین دی غونډی ته په ډیر شوق انتظاروو. خو ددی لپاره چی کلنی آزموینی او دمحصلینو دسیمینارونو ورځی دی نو یوازی ما وکولای شو دهغوی په اجازه خان دغی پرتمینی غونډی ته ورسوم، هرچا چی دغه غونډه جوړه کړی او په کی همکاری کړی ده هفه ته دی الله تعالی دواړو جهانونو کی اجرونه ورکړی. پدی غونډه کی استاد عبدالحکیم رسولی لخوا په پشه یی یوه مقاله ولوستل شوه او غلام صدیق شینگنک چی ددی غونډی انانسری یی هم کوله د استاد غمجن د ژوندلیک په اړه یو مطلب ولوست. د پیغامونو او دمقالو لوستو سربیره په دی غونډه کی د مشاعری برخه هم په پام کی نیول شوی وه چی په هغه کی ښاغلو محمد زمان کلمانی، شاولی نیازی، یوسف حاکسار، جهانزیب، هدایت الله تمیل، اسدالله، غلام محمدعالمیار، عبدالوکیل مخلص، عبدالرزاق حنیف، صفی الله فردوس، گلاجان میهن، محمد حسین حیران او لطیف ځلاند لخوا په پشه یی ژبه شعرونه ولوستل شول او شاه محمد پیننا، نصیراحمد او عالم یار په ترنم کی خپل شعرونه وړاندی کړل چه د برخه والو لخوا له تود هرکلی سره مخامخ شول.

د غونډی په پای کی د ارواښاد استاد نورمحمد غمجن تمیل زوی داکتر هدایت الله تمیل د غوندی برخه والو او هم دولایت له مقام څخه مننی څرگندولو په ترڅ کی وویل چی ارواښاد ددوه دیرشو په شاوخوا آثار له ځانه پری ایښی چه له هغو له جملی خخه د (انقلابی اړ) په نامه د پشه یی شعرونو تولگه د شاغلی محمد زمان کلمانی په زیار، او دپشه یی خلکو محیط ژبه او شاعرانو معرفی په نوم اثر د حاجی محمدحسن حسام له خوا چاپ شوی دی او دپشه یی- پښتوقاموس یی تر چاپ لاندی دی. دغه غونډه د مولوی طالب له خوا چی د ارواښاد ورور کیږی په یو دعا سره پای ته ورسیده پاته دی نوی چی په دی غونډه کی یو شمیر کتابونه مجلی او ورځپاڼی چی په همدی مناسبت برابر شوی وو پر گډونوالو وویشل شول او یو شمیر شاعران له والی لخوا په نقدی مکافاتو وستایل شول.

سرچینه: اصلاح ورځپاڼه

دا هم دغونډی انځورونه

داکتر هدایت الله تمیل د ارواښاد استاد نور محمد غمجن تمیل زوی

غلام صدیق شینگنک ، محمد زمان کلمانی، اقبال عزیزی 

  

د غونډی برخه وال

نصیراحمد اوشاه محمد پیننا

لاندی لینک کی د استاد ژوند لیک

http://pashai.blogspot.com/2009/03/blog-post_29.html

حامدکرزي لخوا محمد زمان کلمانی او یو شمېر نور شاعران په مکافاتو و ویاړل

د۱۳۹۱ لمریز کال دغبرګولي ۲۳مه -  د افغانستان د اسلامي  جمهوریت، جمهوررئیس حامد کرزي  په هغه  غرمنۍ میلمستیاکې ګدون وکړ چې په علمي او فرهنګي چاروکې د جمهوري ریاست د سلا کار وزیر د سرڅیړونکي زلمي هېواد مل لخوا د پسرلنۍ مشاعرې په موخه شاعرانو او لیکوالانو ته د ولسمشرۍ په ماڼۍ کې جوړه شوې وه.

له دغې میلمستیا وروسته د یوې مشاعرې په ترڅ کې د هېواد د بیلابیلو ژبو یو شمېر شاعرانو د پسرلي او په هېواد کې د روانو حالاتو په باب خپل شعرونه ولوستل.

بیا د اطلاعاتو او فرهنګ وزیر ډاکتر سید مخدوم رهین د هېواد له جمهوررئیس څخه مننه وکړه چې هر کال یې شاعران او لیکوالان د بیلابیلو مناسبتونوله امله خپل حضور ته منلي او د شعر په ژبه یې د هغوی د زړه غږونه  اوریدلي دي.

ده وویل: سږ د هېواد جمهوررئیس یو بل نوښت هم وکړ او د اطلاعاتو او فرهنګ وزارت ته یې لارښوونه وکړه چې د هېواد  د بیلابیلو ژبو هغه شاعران چې ډیر ادبي اثار یې ټولنې ته وړاندې کړي دي،  وستایي او قدرداني وکړي.

 رهین وویل: د اطلاعاتو او فرهنګ وزات د جمهوررئیس د دغې لارښوونې له مخې د یو کمیسیون له لارې د هېواد څلورتنه هغه شاعران چې د پښتو، دري، ازبکي او پشه یي ژبو د شعر په برخه کې ګڼ شمېر کتابونه چاپ کړي دي، په نخښه او د جمهوري ریاست عالي مقام ته د مکافاتو لپاره پیشنهاد شول چې د جمهوررئیس لخوا هغوی ته نغدي مکافات او افتخاري تقدیرنامې منظورې شوې چې په راتلونکي کې به هم دا لړۍ دوام ومومي.

حامد کرزي د هېواد د بیلابیلو ژبو شاعران وستایل ،وې ویل خوښ یم چې د هېواد شاعرانو په خپلو شعرونوکې په هېواد پورې اړوندو مهمو موضوع ګانو ته ځای ورکړی چې دا پخپله له هېواد سره د هغوی د مینې څرګندونه کوي.

جمهوررئیس  وویل: له روان کال څخه موږ د هېواد د شاعرانو د ستاینې او تقدیر لړۍ پیل کړي چې په راتلونکې به دا لړۍ نوره هم پراخه شي.

حامدکرزي د دغې مشاعرې په پای کې د دغو شاعرانو د غوره خدمتونو له امله ښاغلی استاد محمد صدیق پسرلی، آغلې آصفه شاداب، ښاغلی نصرالله پرتو نادري او ښاغلي محمد زمان کلمانی د سل سل زره افغانیو په نغدي مکافاتو او په افتخاري تقدیرنامو و ویاړل.

سرچینه: د ولسمشری دفتر سایت